Recenzja przedpremierowa: "Serce" - Bartosz Szczygielski

Premiera: 13.02.2019

„Na człowieku rzadko mszczą się własne grzechy. Zdecydowanie częściej uderzają w tych, których się kocha”. – fragment powieści.

Niebawem część z nas obchodzić będzie Święto Zakochanych, czyli popularne Walentynki. Chcąc czy nie chcąc, otoczą nas atrybuty miłości, zaroi się wokół nas od serc wszelkiego rodzaju, kształtu, koloru, a nawet smaku. Sfera literacka wydaje się nie być obojętna na ten miłosny wystrzał endorfin i na rynku w najbliższym czasie pojawi się bądź już się pojawiło wiele tytułów, w których przewodnim motywem jest miłość, a na ich okładkach dostrzeżemy serce w tytule czy w grafice. Niech Was jednak nie zwiedzie tytuł najnowszej powieści Bartosza Szczygielskiego, ponieważ w tym wypadku „Serce” nie idzie w parze z romantycznymi uniesieniami, ooo nie!

Bo Bartosz Szczygielski z żelazną konsekwencją serwuje wszystkim fanom mrocznych, dyszących ciężką atmosferą kryminałów z mafią w tle, piorunujący finał „serii pruszkowskiej”, w którym wszystkie wątki zapoczątkowane w „Aorcie” oraz „Krwi” znajdują swoje miejsce i czas. „Serce” jest bowiem mocnym akcentem, idealnie spinającym całość historii oplecionej wokół Gabriela Bysia, początkowo komisarza w stołecznej komendzie policji, a następnie ekspolicjanta, który podejmuje heroiczne wysiłki odnalezienia się w nowej rzeczywistości po tragicznych wydarzeniach rozpisanych w pierwszym tomie cyklu.

Nieustannie znaczącą postacią tryptyku pruszkowskiego jest Katarzyna Sokół, prostytutka niesamowicie doświadczona przez swego „chlebodawcę” – szefa zorganizowanej grupy przestępczej z Pruszkowa – Andrzeja Dziergę. Kto przeczytał „Krew”, ten wie, jak bardzo Kaśka została poszkodowana w finałowych scenach i dlatego też kobieta dyszy zemstą i zrobi literalnie wszystko, aby raz na zawsze wyzwolić się ze szponów Dziergi. Razem z Gabrielem stworzą wreszcie duet, który nazwałam „partners in crime”; duet, który nie cofnie się przed niczym, pozostawiając za sobą krew, pot, łzy i śmierć, co w ostatecznym rozrachunku może rozerwać czytelnikom serca… Wraz z głównymi bohaterami i kolejnymi częściami powieści zatytułowanymi bardzo znacząco „Błękit”, „Czerwień”, „Grafit” oraz „Czerń” zanurzamy się w diaboliczną grę w kolory, pozbawioną jasnych barw. Nakreślona przez Szczygielskiego polska rzeczywistość układów gangstersko-policyjnych, korupcji oraz bezpardonowej walki o życie i sprawiedliwość epatuje bowiem ciemnymi barwami, osaczając odbiorców swoją wymową.

Wprawdzie autor zadbał o to, aby bez znajomości wcześniejszych tomów serii, można było przeczytać „Serce”, ponieważ zgrabnie wplótł w odpowiednich miejscach nawiązania do wydarzeń z „Aorty” i „Krwi”, uzupełniające ewentualne luki w wiedzy, to jednak osobiście serdecznie polecam Wam rozpocząć przygodę z kryminałami Szczygielskiego od samego początku. Bo Szczygielski ma talent do tworzenia mięsistych, mrocznych opowieści, obnażających najbardziej ohydne zakamarki ludzkiej duszy. Nie brakuje w jego prozie dosadności i brutalności, a fakt, że autor nie ma tendencji do koloryzowania sprawia, że tworzy on realistyczną scenerię dla ścinających krew w żyłach wydarzeń. I za ten właśnie naturalistyczny sznyt ma u mnie autor dużego plusa. Pisałam w opinii o „Krwi”, że jeśli w tak brawurowym stylu zamknie się trylogia Bysia, to Bartosz Szczygielski zyska w moim prywatnym almanachu polskich twórców kryminałów jedno z czołowych miejsc. I tak się właśnie stało!

Bardzo serdecznie dziękuję autorowi za zaufanie i możliwość napisania rekomendacji "Serca", która znalazła się w książce. Z kolei moje czytelnicze serce już drży  z niepewności, co następnym razem zaproponuje nam autor, bo o tym, że nie spocznie na laurach, jestem święcie przekonana.

"Serce" jest diaboliczną grą w kolory, w której dominuje czerwień i czerń, a wszystkie podejmowane przez bohaterów działania naznaczone są chęcią wyrównania rachunków krzywd. I chociaż mówi się, że zemsta najlepiej smakuje na zimno, to w Gabrielu Bysiu i Katarzynie Sokół dosłownie wrze krew. Mroczny, ciężki i dramatyczny kryminał z mocnym zakończeniem to domena Szczygielskiego, a finałowa część pruszkowskiej trylogii idealnie spaja całość historii, zostawiając czytelnika w osłupieniu. Zdecydowanie polecam! 

Dominika Matuła, www.domi-czyta.pl