Premiera: 27.02.2019
"Często zarzuca się żołnierzom, że jadą na misję dla pieniędzy. Niektórzy tak, ale nie wszyscy. Ilu żołnierzy, tyle powodów, by znaleźć się tam w wojennym piekle. Są tacy, którzy mówią: - Ma, czego chciał.- Lecz jeśli trzeba byłoby bronić naszego kraju, to jak zrobić to bez doświadczenia, a przede wszystkim bez sojuszników? Oczekujemy wsparcia NATO czy Stanów Zjednoczonych, a w zamian za to nasi politycy wysyłają nas, żołnierzy, w rejony konfliktu na świecie. Tak naprawdę jedziemy czynić dobro tam, gdzie jest go za mało". - fragment reportażu.
Sylwia Winnik dała się poznać jako autorka posiadająca doskonale rozwinięty zmysł reporterski już przy okazji poruszającej i doskonale przyjętej przez czytelników publikacji "Dziewczęta z Auschwitz". Tym razem Sylwia swoją uwagę skierowała ku żołnierzom Wojska Polskiego, służącym na misjach zagranicznych, oraz ku ich rodzinom. W piętnastu rozmowach przedstawia nam perspektywę czynnych żołnierzy, ich żon czy dzieci, a nawet kapelana. To spora dawka wiedzy nie tylko o polskiej wojskowości oraz zawodzie wybieranym między innymi z pasji lub wierności tradycji, ale i o codziennej walce toczącej się w prywatnej sferze życia o utrzymanie rodziny i wychowanie dzieci w obliczu wielomiesięcznej rozłąki i nieustannego strachu.
"Tylko przeżyć. Prawdziwe historie rodzin polskich żołnierzy" to nieszablonowa książka, taka, której na polskim rynku wydawniczym jeszcze nie było, ponieważ odsłania kulisy służby w wojsku zawodowym. Prezentuje ona motywy decyzji o wyjeździe na misje do Iraku czy Afganistanu, przybliża życie żołnierzy w bazach wojskowych i ich zadania, które z samego założenia narażają ich wykonawców na utratę zdrowia i życia. W końcu, to osobiste opowieści o radzeniu sobie z rozłąką z najbliższymi, za samotnością wśród ludzi, z zespołem stresu pourazowego (PTSD), jak również o zderzeniu weteranów z rzeczywistością, wymuszającą zrzucenie poharatanego przez wybuch miny czy ostrzał konwoju munduru. Tyle tylko, że mundur ten nie ukrywa już sprawnego i wytrenowanego ciała, ale połamane kości, kręgosłupy i dalsze kariery...
Jest to lektura niełatwa, bo pozbawiona fikcji, lukru i fałszywego bohaterstwa. "Tylko przeżyć" traktuje o nietypowym zawodzie - bardzo ważnej służbie, która jak dla mnie - zwykłej obywatelki - ma ten sam ciężar gatunkowy co służba na przykład strażaków, policjantów czy ratowników medycznych. I chwała tym ludziom za to, że ją podejmują, bo większość z nas nie byłaby w stanie tego zrobić. Zarzuty, że żołnierzy pcha do niebezpiecznych wyjazdów na wojnę wyłącznie chęć zysku, są moim zdaniem niesprawiedliwe. Bo, po pierwsze: nikt z nas nie chciałby pracować za darmo, a po drugie: żołnierz, który spoczywa na laurach rodzimego poligonu nie jest w stanie rozwijać się w prawdziwych warunkach bojowych. A jak to w każdej profesji jest, jeśli się nie rozwijasz, marniejesz i zostajesz w tyle. Faktem jest, że to parcie do rozwoju oraz działania "na pełnej adrenalinie" w przypadku służby wojskowej mocno daje się we znaki rodzinom żołnierzy, dlatego wiele związków nie przetrzymuje próby czasu, a dzieci wojskowych mają im za złe, że w najważniejszym momentach ich życia, zabrakło ojców w domu. Jest to sprawa trudna, bolesna i trudna do zrozumienia dla nas, cywili, jeśli nie znamy podłoża tej wymagającej służby i meandrów żołnierskiej psychiki.
Przeczytajcie zatem "Tylko przeżyć", aby choć trochę zbliżyć się do świata militariów, pasji, ale i słodko-gorzkiej przygody, która staje się udziałem polskich żołnierzy.
Sylwio, dziękuję Ci za Twoją empatię i niespodziewane uwzględnienie mnie w podziękowaniach - jestem naprawdę zaszczycona!
Drodzy bohaterowie, dziękuję Wam za szczerość, odwagę i prawdę. W tym miejscu chciałabym się szczególnie zwrócić do Pana Mariusza i Pana Janusza - żołnierzy, którzy za swoją służbę zapłacili niemal najwyższą cenę - dziękuję Wam za to, co zrobiliście i za to, o co walczyliście i walczycie nadal.
"Tylko przeżyć. Prawdziwe historie rodzin polskich żołnierzy" to nieszablonowa książka, taka, której na polskim rynku wydawniczym jeszcze nie było, ponieważ odsłania kulisy służby w wojsku zawodowym. Prezentuje ona motywy decyzji o wyjeździe na misje do Iraku czy Afganistanu, przybliża życie żołnierzy w bazach wojskowych i ich zadania, które z samego założenia narażają ich wykonawców na utratę zdrowia i życia. W końcu, to osobiste opowieści o radzeniu sobie z rozłąką z najbliższymi, za samotnością wśród ludzi, z zespołem stresu pourazowego (PTSD), jak również o zderzeniu weteranów z rzeczywistością, wymuszającą zrzucenie poharatanego przez wybuch miny czy ostrzał konwoju munduru. Tyle tylko, że mundur ten nie ukrywa już sprawnego i wytrenowanego ciała, ale połamane kości, kręgosłupy i dalsze kariery...
Jest to lektura niełatwa, bo pozbawiona fikcji, lukru i fałszywego bohaterstwa. "Tylko przeżyć" traktuje o nietypowym zawodzie - bardzo ważnej służbie, która jak dla mnie - zwykłej obywatelki - ma ten sam ciężar gatunkowy co służba na przykład strażaków, policjantów czy ratowników medycznych. I chwała tym ludziom za to, że ją podejmują, bo większość z nas nie byłaby w stanie tego zrobić. Zarzuty, że żołnierzy pcha do niebezpiecznych wyjazdów na wojnę wyłącznie chęć zysku, są moim zdaniem niesprawiedliwe. Bo, po pierwsze: nikt z nas nie chciałby pracować za darmo, a po drugie: żołnierz, który spoczywa na laurach rodzimego poligonu nie jest w stanie rozwijać się w prawdziwych warunkach bojowych. A jak to w każdej profesji jest, jeśli się nie rozwijasz, marniejesz i zostajesz w tyle. Faktem jest, że to parcie do rozwoju oraz działania "na pełnej adrenalinie" w przypadku służby wojskowej mocno daje się we znaki rodzinom żołnierzy, dlatego wiele związków nie przetrzymuje próby czasu, a dzieci wojskowych mają im za złe, że w najważniejszym momentach ich życia, zabrakło ojców w domu. Jest to sprawa trudna, bolesna i trudna do zrozumienia dla nas, cywili, jeśli nie znamy podłoża tej wymagającej służby i meandrów żołnierskiej psychiki.
Przeczytajcie zatem "Tylko przeżyć", aby choć trochę zbliżyć się do świata militariów, pasji, ale i słodko-gorzkiej przygody, która staje się udziałem polskich żołnierzy.
Sylwio, dziękuję Ci za Twoją empatię i niespodziewane uwzględnienie mnie w podziękowaniach - jestem naprawdę zaszczycona!
Drodzy bohaterowie, dziękuję Wam za szczerość, odwagę i prawdę. W tym miejscu chciałabym się szczególnie zwrócić do Pana Mariusza i Pana Janusza - żołnierzy, którzy za swoją służbę zapłacili niemal najwyższą cenę - dziękuję Wam za to, co zrobiliście i za to, o co walczyliście i walczycie nadal.
Komentarze
Prześlij komentarz