Premiera: 4 kwietnia 2019
"(...) - Marcysiu, musisz zrozumieć jedno - przerwała jej Józefa. - W tej wojnie nie ma Polaków, Niemców, Ukraińców, Sowietów, Żydów i innych nacji. Są ludzie dobrzy i źli. W każdym narodzie znajdują się zarówno jedni, jak i drudzy. Niedawno ktoś we wsi gadał, że w sąsiedniej wiosce Polacy wydali Żydów, którzy ukrywali się w bunkrach w lesie... Nie liczy się narodowość, ale to, jakim kto jest człowiekiem. A mało to dobrych Ukraińców? (...)". - fragment powieści.
Historyczna odsłona pióra Magdaleny Majcher, to zdecydowanie to, co w jej twórczości mi odpowiada (nie będę ukrywać, że powieści czysto obyczajowe poruszające istotne sprawy społeczne nie przekonały mnie do siebie z uwagi na styl i język, którym zabrakło pewnego wyrafinowania i kunsztu pisarskiego). Po bardzo dobrej w moim odczuciu książce "W cieniu tamtych dni", w której autorka zmierzyła się z tematem Powstania Warszawskiego, przyszedł czas na wątek wołyński i losy Polaków poddawanych opresjom na Kresach Wschodnich, a w konsekwencji zmuszonych do opuszczenia swojej małej ojczyzny i przeniesienia się na Ziemie Odzyskane.
Główną bohaterką "Obcego powiewu wiatru" - pierwszego tomu "Sagi nadmorskiej" - jest Marcjanna Zielczyńska. To właśnie ta młoda dziewczyna i poczynania jej rodziny w przededniu wybuchu II Wojny Światowej, w czasie wojennej zawieruchy i tuż po jej zakończeniu są osią opowieści. Powieść ta jest interesującym przedstawieniem dramatycznych wojennych wydarzeń z perspektywy kobiet, którym przyszło się zmierzyć z utratą ukochanych mężczyzn, głodem, chorobami i nieustannym zagrożeniem ze strony okupantów.
Autorka stroniła od krwawych opisów, pozostawiając czytelnikom pole do uzupełnienia w wyobraźni szczegółów towarzyszących rzeziom ludności polskiej dokonywanych przez bojówki ukraińskie, ale wyczuwalne jest rozedrganie Marcjanny i jej niepokój o przyszłość (być może powinien on być bardziej zaakcentowany, ale to już pozostawię Waszej ocenie). Bo z dziewczęcia obwarowanego rodzinnymi konwenansami, nieustannie strofowanego przez matkę, życzącą jej szybkiego zamążpójścia jako jedynej słusznej ścieżki życiowej dla przedwojennych panienek, Marcjanna staje się dojrzałą kobietą, przedwcześnie postarzałą na skutek tragicznych wieści, obrazów i zdarzeń, które stały się jej bolesnym udziałem.
Magdalenie Majcher udało się przykuć moją uwagę tą częścią polskiej historii, która wydaje się mniej rozpracowana na kanwach książek beletrystycznych, traktując o rzezi wołyńskiej i losach kresowiaków. Najbardziej jednak zapadł mi w pamięć fragment, który zacytowałam Wam na wstępie. Jest to dla mnie kwintesencja międzyludzkich relacji, zarówno w czasie wojny, jak i w czasie pokoju: ludzie dzielą się wyłącznie na tych przyzwoitych i na tych złych. Nie ma znaczenia nacja, miejsce zamieszkania czy wyznanie. Liczy się wyłącznie to, jakimi ludźmi jesteśmy i jak zachowamy się w obliczu ostatecznych wydarzeń, od których zależy nasze człowieczeństwo...
Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Pascal za egzemplarz recenzencki tego tytułu.
Komentarze
Prześlij komentarz